Italiano z komisarzem Montalbano

Postanowienie na lato zrobiłam, że odpocznę od seriali z Netflixa, żeby lektury nadrobić. Niestety. Natrafiłam na komisarza Montalbano. Obejrzałam 2 odcinki i się wciągnęłam. Szczęściem, każdy stanowi osobną całość i można jakoś panować nad obsesją.

Salvo Montalbano to mężczyzna w średnim wieku, jest komisarzem policji w sycylijskim miasteczku Vigata. Pracuje swoimi metodami, ma zasady i kręgosłup. Nie do końca wpisuje się w obraz typowego Włocha, krzykliwego i energicznie wymachującego rękami. Cechuje go raczej umiarkowanie, przenikliwość, inteligencja, czasem ogarnia go melancholia, ale wkurzyć się też potrafi! Smakosz, który dzień rozpoczyna od filiżanki espresso na tarasie z widokiem na morze, kończy kolacją, na tym samym tarasie, przygotowaną przez gosposię Adelinę lub w towarzystwie pięknej kobiety, w jakiejś restauracji. W międzyczasie obiad, koniecznie u Enza – owoce morza to jego specjalność! Kobiety to zresztą osobny temat, wcale nie tak oczywisty jak by się mogło wydawać. Nie będę zdradzać szczegółów, wszak to seria kryminalna, a nikt nie chce przed końcem wiedzieć – kto zabił? W pracy pomaga mu niezawodny Fazio, kochliwy Mimi i pechowy Catarella. Montalbano jeździ fiatem, a z nowych technologii to ten – wie, że są. 

Najfajniejszy w tych filmach jest właśnie wakacyjny klimacik. Niespieszne tempo narracji, widz poczeka, aż kamera pokaże każde zamknięcie drzwi za wychodzącym, stare, oryginalne wnętrza, picie wina z przyjaciółmi. Wątki pozornie nie łączą się, do końca nie wiemy jaki sprawa przybierze obrót. Trup nie ściele się gęsto, 2-3 ciała na odcinek. Choć bywa też nieprzyjemnie... Każdy film kończy scena, w której komisarz schodzi ku morzu lub pływa w nim, jakby chciał z siebie zmyć cały ten brud ludzkich zbrodni i niegodziwości jakich musiał dotknąć, rozwiązując zagadkę.

I te krajobrazy, ten wody lazur …

Postać Montalbano stworzył Andrea Camilleri (1925-2019), pisarz, scenarzysta i reżyser teatralny, pochodzący z Sycylii, przez większą część życia mieszkający w Rzymie. Jest też na Netflixie dokument o nim pt. "Andrea Camilleri: Obłędny mistrz." 89-letni staruszek, z papierosem w dłoni, opowiada o życiu, pisaniu, młodości, oprowadza po swoich miejscach i wspomnieniach.  Jedno jego spostrzeżenie przytoczę: z wiekiem kłopoty z pamięcią się pojawiają, słów zaczyna brakować, więc zależy jaki kto miał ich zasób na starcie. W trakcie moich różnych odwiedzin na blogach zaobserwowałam ciekawą korelację zainteresowań dziewiarskich z czytelniczymi. Zatem spokojnie - na starość jakoś damy radę! 

Z 29 powieści o dzielnym komisarzu, na język polski przetłumaczono 19 (plus 3 zbiory z kilku serii opowiadań). Pomyślałam, żeby połączyć wakacyjne postanowienie z nowym, filmowym odkryciem i kilka historii przeczytać. Okazały się w sam raz na urlopowe wojaże! Pisane trochę jak scenariusz - najważniejsze są dialogi, rozwlekłych opisów przyrody brak, trochę wewnętrznych rozterek głównego bohatera, trochę poezji, trochę kuchni.

Porto Empedocle

Odtwórcą filmowego Montalbano jest Luca Zingaretti. Niewysoki, wysportowany, w przeciwsłonecznych okularach a’la Rambo, nogi lekko na beczce prostowane, ale jego uśmiech od razu wzbudza sympatię! 

Vigatę, wzorowaną na miejscu urodzenia autora – Porto Empedocle, odgrywają głównie miasteczko Ragusa oraz Punta Secca (dom komisarza przy plaży!). Pozwoliłam sobie zlinkować adekwatne geograficznie wpisy z podróżniczego bloga italia-by-natalia. 

Bardzo lubię też muzykę, skomponowaną przez Franco Piersantiego, przypomina mi wielkie włoskie kino.

Na Netflixie jest językowa wersja oryginalna, z polskimi napisami. 

(Znowu trzeba czytać ?😕) 

Melodia włoskiego szybko wpada w ucho, pamiętam kilka zwrotów, założyłam nawet notesik i notuję niektóre. No ale po jakiemu właściwie mówi Montalbano? 

Te i inne ciekawostki można jeszcze zgłębić u polskiej włoszki.

Znajomy bywający w Italii mówił, że komisarz Montalbano jest tam bardzo popularny. 

A ja pomyślałam, że każdy kraj ma swojego Borewicza.

p.s. Post zaczęłam pisać latem, ale teraz jest nawet bardziej aktualny - gdy coraz zimniej i bardziej buro za oknem, przyda nam się sycylijskie słońce!