Co ma robić dziewiarka, gdy nie może dziergać?

Wiem, wiem, zima, Święta już tuż i może tak nie na temat. Nie mogę jeszcze pokazać nowych prac, bo to są prezenty pod choinkę. Wracam zatem do tego, co mi się przydarzyło w listopadzie (ale pod koniec postu będzie już Świątecznie, obiecuję). 

Pora na zupy jest zawsze, a w jesienne szarugi szczególnie na zupy treściwe, wieloskładnikowe, zawiesiste i z mięsną wkładką. Taki barszcz ukraiński dajmy na to. Wszyscy domownicy aprobują. Na obiad szykujmy. Rach, ciach, warzywa, kapusta, buraki. Burak obły, natura jego taka, nóż się ślizga, rach, ciach, ała! 😢Opuszek środkowego palca ucierpiał srodze, tak srodze, że kukiełkę opasłą należało sporządzić. Jakoś tam z pomocą podkuchennych obiad uszykowany, jakoś tam krwotok zatamowany i szycia rana nie wymagała, ale… Do robótki zabrać się nie można. No niby można, jakąś próbkę szydełkiem zaczęłam, lecz dłoń odruchowo, chroniąc zraniony palec, wyginała się nienaturalnie, co nadgarstek szybko bólem zakomunikował. Głupotą byłoby drugie kuku sobie zrobić! Nie ma rady. Trzeba spauzować. Jakoś tak dziwnie się zrobiło. I pojawiło się tytułowe pytanie: „Co ma robić dziewiarka, gdy nie może dziergać?” 

Czy macie swoje pomysły na taki stan rzeczy?

 Podzielcie się, proszę, w komentarzach! 

Chętnie poczytam. Ja wybrnęłam tak:

Po pierwsze – porządki w zdjęciach.

Cyka się czasem po 20, żeby potem choć 2-3 dobre mieć, nie wyrzuca się na bieżąco i dysk się zapycha.  2 lata temu dostałam przecież na gwiazdkę pendrive, specjalnie do przechowywania moich danych dziewiarskich – wzorów, schematów i fotek oczywiście. Więc wreszcie przejrzałam zasoby, śmieci cyfrowych się pozbyłam, to co chciałam zachować - powkładałam do folderków. Przyszedł nawet pomysł, by część zaprezentować na Instagramie w formie kalendarza adwentowego – każdego dnia grudnia wrzucałam jakąś drobną robótkę. Dlatego może blog w zaniedbaniu był większym. Zaprawdę, trudno ogarniać te wszystkie konta. 😉

Po drugie – czytanie książek.

Oooo, tu na jaw wyjdzie nie lada sromota, ale będę szczera. Odkąd wkręciłam się w dziewiarstwo, moje czytelnictwo mocno podupadło. Kiedyś czytałam jedną, dwie książki na miesiąc. Mniej więcej. Obecnie moja średnia to 3 pozycje na rok! 😱Trochę się usprawiedliwię. Nie jestem w stanie czytać i przerabiać dzianiny jednocześnie (ponoć są tacy, co potrafią!). Ok, istnieją jeszcze audiobooki. Szkopuł w tym, że od wielu lat wybieram tylko literaturę faktu, a ta rzadko jest nagrywana i raczej trudno mi się ją przyswaja w takiej formie. Do robótki znalazłam rozwiązanie WSPANIAŁE. 😍 Z rekomendacji mej dziergającej przyjaciółki Asi, za co  dozgonnie jestem jej wdzięczna. Podcast Radio Naukowe – rozmowy z badaczami, ekspertami różnych dziedzin. Polecam i Wam gorąco!

https://www.youtube.com/@RadioNaukowe

Ale gdy robótki się przymusowo nie tykało – do papieru, druku, szelestu kartek wróciłam. Teraz nie zabieram już roboty do łóżka, przed zaśnięciem jest pora czytania. Po kilku miesiącach odwiedziłam wreszcie bibliotekę, by wypożyczyć sobie na Święta książki Ilony Wiśniewskiej. Mam „Lud. Z grenlandzkiej wyspy”, a na „Migot: z końca Grenlandii” się zapisałam, bo ktoś ją pochłania. Autorka osiadła w Skandynawii, fotografuje i pisze  reportaże o odległych miejscach, ludziach i ich życiu w tamtejszych surowych warunkach. „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen.” już czytałam, mam na własność (💝również gwiazdkowy prezent, sprzed lat). Jeśli się to komuś wydaje kuriozalne, żeby zimą o zimie czytać, powiem jedno. Przy takiej lekturze odzyskuje się właściwą perspektywę i równowagę wewnętrzną. Oni tam daleko hen mają teraz prawdziwą noc polarną, 30 stopni mrozu, no i ani marchewki, ani pomidorków w ogródku nie uprawiają. („Hen. Na północy Norwegii.” to jeszcze jedna książka pani Ilony.)

Po trzecie – ozdoby bożonarodzeniowe.

Koniec listopada był właściwym czasem, by zacząć. Córka chciała wziąć udział w międzyszkolnym konkursie, po za tym zawsze coś sposobimy na charytatywny kiermasz. Nawet z poklejonym palcem mogłam jej pomóc i takie proste, włóczkowe owijanki nam wyszły.

Kolęda na Trzech Króli mi się przypomina, z wersem: 

"Gwiazda Zbawcę im ogłasza,

Nadzieją się cieszą."

Życzę Wam, drodzy czytelnicy, przede wszystkim NADZIEI. 

Nie tylko od święta. Bo bez nadziei byłoby zupełnie beznadziejnie. Zupełnie nie do wytrzymania. 

Niech dobra gwiazda Was prowadzi!