Sweter z "farfoclami" czyli lepiej późno niż później

Uwaga! Farfocle nie występują tu w swym potocznym znaczeniu o zabarwieniu pejoratywnym, należy je rozumieć jako interesujące i oryginalne urozmaicenie burego skądinąd swetra. Jako ozdobę. Ale od początku...

Połowa czerwca. Córka wybierała się na urodziny do koleżanki i poprosiła mnie o stworzenie czegoś w prezencie. "Ona interesuje się modą" - motywowała. Tydzień czasu do dyspozycji. Więc odpowiedziałam - "Jasne, chętnie, ale mogę nie zdążyć. Najwyżej dasz trochę później. Co to miałoby być?" Dostałam taki szkic poglądowy. 

I teraz matka kombinuj! 😮

Rzecz w czerni lub graficie. Pierwsza myśl - bluzka z kółek. Zrobić ileś tam elementów i potem zszyć. Nawet jakieś wzory zaczęłam przeglądać, jakieś próbki machnęłam szydełkiem. Ale, ale - opis słowny uściślił, że w projekcie są okręgi, a nie kółka i są one różnej wielkości. Gdy dodatkowo oszacowałam liczbę potrzebnych elementów i wyszło mi ponad 100, odechciało się roboty. Próbki sprułam i dumałam dalej. Czyby to dało radę z jednej nitki pojechać? Naraz olśnienie! Istnieje technika freeform crochet, takie szydełkowanie w stylu wolnym. Bez projektu, używając dowolnych ściegów,  swobodnie kreuje się kształty, jednocześnie dobierając kolory według uznania i tego co podpowiada wyobraźnia. Powstają rzeczy naprawdę bajkowe! 

Uczyniłam więc łańcuszek z 12 oczek, zamknęłam w okrąg i obrobiłam dookoła półsłupkami. Bez odcinania nici, przesunęłam się na obwodzie za pomocą oczek ścisłych i zaczęłam następny łańcuszek, który dla odmiany obrobiłam słupkami. I tak dodawałam kolejne okręgi, o różnych średnicach, łącząc je oczkami ścisłymi lub łańcuszkiem. Chciałam zrobić w ten sposób 4 większe formy, które po zszyciu stanowiłyby odpowiednio: tył, przód oraz rękawy wdzianka. Początkowo, dumna z rozwiązania największego technicznego problemu związanego z zadanym projektem, 'freestylowałam' radośnie, jednak co rusz inne sprawy mnie odciągały. Tak nastała jesień. Spojrzałam na wydziergany kawałek. Okręgi krzywe, fasonu nie trzymają, sztywne to to jakieś. Przypominało pogiętą misiurę szalonego rycerza. Resztki motywacji prysły jak bańka mydlana, przebite szydełkiem w rozmiarze 4. Poniższe zdjęcie zrobiłam na pożegnanie z tamtym pomysłem.

Wtedy Dorota pokazała sweter Sharee. To jest to! Ostatnia szansa, by wyjść z twarzą z zaistniałej sytuacji! Pokazałam córce, wyjaśniłam co i jak, że serca już nie mam do konceptu z kółkami, że albo to albo w najbliższym czasie szare myśli tylko pozostaną z szarą włóczką, a z bluzki nici. "O, fajny! Może być." Uff!!!

Przerabiałam w dwie nitki, na drutach 6. Dorota użyła w swoim dziele bawełny Drops Safran oraz akrylu Sharee z czeskiej firmy Vlnika (stąd nazwa projektu). Włóczka owa ma takie farfocle skręcone fabrycznie, co daje wiele możliwości twórczych, a Dorota ciekawie je wykorzystuje w coraz to nowych swetrach. Nie chciałam tak stuprocentowo zrzynać z jej pracy, dlatego do posiadanej już, bazowej Drops LoveYou#7 dokupiłam w Kokonkach jednopasmowej, cieniowanej włóczki Vlna Hep Waltz (kol. 5713). Też akryl. Nie przepadam za nim, lecz w tym wypadku była to decyzja świadoma i uzasadniona. Na tle szarej i matowej bawełny sztuczne włókno wyróżnia się kolorem, połyskuje, a pętelki się fajnie mechacą. Uważam to za walory tego projektu. Grupy pętelek są autorską adaptacją "ściegu pętelkowego". (Jeśli czas i warunki techniczne pozwolą, zrobię kiedyś tutorial.) 

Uporałam się w dwa tygodnie. Zużyłam 450 g szarej włóczki oraz 230 g kolorowej. Jeszcze tylko szybkie fotki w grudniowym ogrodzie. Prezent urodzinowy stał się podarkiem gwiazdkowym. Lepiej późno niż później! 😉