Traktat o bieli

Biel. Jasność. Światło.

Biel może być mleczna, kredowa, perlista jak śmiech lub kremowa, jak śmietanka. Nieskazitelna i gładka, jak porcelanowa filiżanka. Przygaszona, zszarzała, matowa. Skojarzenia.

Komunijny sweterek. Taki miał być tytuł. Taki miał być projekt. Kto by pomyślał, że wyjdzie z tego cały traktat?

Jaki wzór wybrać na komunijny sweterek? 

Najpierw 2 razy zmieniłam wzór. Ostatecznie na ten: kardigan Agnes. Z małą modyfikacją - dół i rękawy, zamiast zwykłym ściegiem francuskim,  postanowiłam wykończyć bardziej ozdobnym (schemat z tego wzoru). 

Potem zmieniłam włóczkę. Drops Baby Merino, przerabiany w 2 nitki na drutach 4 – w próbce wyglądał ok, ale gotowy karczek przypominał sztywną zbroję. Zamówiłam więc Florę. Jest cieńsza, lżejsza no i z włoskiem, więc sweterek będzie trochę puchaty. 

Zniecierpliwiona już byłam sobą, ciągłymi zmianami w projekcie, próbami, które są nie dość. Może taki etap przychodzi w działaniach twórczych. Na początku wszystko cieszy, każdy rządek oczek, choćby krzywych, fason ciut przydługi, każdy własnoręcznie uczyniony gniotek. Wraz z przyborem mocy, umiejętności i wiedzy, rośnie apetyt i ambicja. Dochodzi się do chwili, gdy po prostu rzecz ma wyglądać tak, nie inaczej, bez  żadnych ustępstw, kompromisów. I aby kontynuować pracę, trzeba być do projektu przekonanym na 150%. 

Pierwotnie oszacowany czas wykonania - maksymalnie 2 tygodnie – wydłużył się już do ponad miesiąca. Czas nie był jednak stracony. Dowiedziałam się znów czegoś o włóczkach, wzorach, o sobie. A gdy przyszła paczka z Florą, miałam chwilę natchnienia na fotografowanie. Martwa natura w bieli. Ćwiczenia. 

Jak fotografować biel?

Najlepiej wyszło z użyciem "efektu rozjaśniania", dostępnym w moim aparacie.

Przy oknie, w słońcu. Słońce wybiela kolory, zdjęcia wychodzą nawet prześwietlone ale to na zewnątrz. Niestety wychodzą też ostre cienie, a tu jeszcze tło zszarzałe :(

Powyższe zdjęcie, ale rozjaśnione w obróbce na komputerze (zwykła edycja, nie mam do tego żadnych profesjonalnych programów). 

Jeszcze układ przesunięty dalej od okna, w cieniu, z kompensacją ekspozycji. 

Akurat czytałam wówczas książkę pt. "Biały szlak", autorstwa brytyjskiego ceramika Edmunda de Waal. Książka o porcelanie czyli o pasji, ogniu, odkrywaniu, pięknie, podróżach. Okazuje się, że biel ma też swoją ciemną stronę. Polecam :)

Sweter został ukończony i zblokowany przed Wielkanocą, dosuszany w wiosennym słońcu. Ach, jaka piękna była pogoda, wszystko zaczęło rozkwitać! Na „po świętach” umówiłam się z koleżanką na odbiór, tylko guziki zostały do przyszycia. Wielkanoc też była w bieli :)

Gdy przyszyłam guziki, rozłożyłam całość. I Zbladłam. Zamarłam. Zdębiałam. Front był zdecydowanie ecru, a tył mleczno-biały. Na bokach przebiegała wyraźna granica odcieni. Niedowierzając, spytałam córkę, jakie kolory widzi.

„Mamo, to jest żółte!” – krzyknęła. Oto, jak bardzo ecru był przód!!! Łzy napłynęły mi do oczu. Co robić?! Jak to się mogło stać?! Czy zdążę nowy sweter zrobić, skoro tyle czasu już zmarudziłam?! No nic, nie popadajmy w spazm rozpaczy. Napijmy się herbaty. Zalałam torebkę ulubionej Earl Grey. Wtedy jasna myśl się przebiła: 

„Poradźmy się wujka Googla!” 

Jak wybielić wełnę? 

Moczenie w sodzie. 

Znalazłam w kuchni niecałą torebkę sody oczyszczonej. Rozpuściłam jej zawartość w misce wody i zanurzyłam sweter. Przeleżał tak kilka godzin, aż dostarczony został kolejny środek. 

Nadtlenek wodoru. 

Czyli – woda utleniona. 

Jest w tym sens, pomyślałam, przecież włosy rozjaśnia się wodą utlenioną, a wełna to włosy! Sporządziłam przepisowy roztwór z wodą w proporcji 1:8. Dzianina moczyła się przez całą noc. Po tych wzmożonych kąpielach stała się jeszcze bardziej puszysta i miła. Granica odcieni na bokach zanikła!  Hura! Jednak nie odeślę tego projektu do alei wstydu. 

Grande Finale

Co czuje dziewiarka, gdy widzi swoje dzieło podczas ważnej uroczystości, okrywające główną bohaterkę, w tak podniosłym momencie? To pytanie pozostawię bez odpowiedzi. Sami ją sobie dopiszcie. ;-) 

Z uroczystości nie mam zdjęć. Zrobiłyśmy szybką sesję dopiero latem, przy okazji kolejnego projektu. 

________________________________

Nie dawała spokoju myśl: dlaczego sweter zżółkł z jednej strony? Przypomniała mi się przygoda Barbary Kwater, prowadzącej vlog "Komplety dziewiarskie".  Jedwabną, limonkową bluzkę suszyła w ogrodzie,  a za płotem akurat zaczęła pylić sosna u sąsiada. Pyłki sosny osiadły na wilgotnej dzianinie i złączyły się z włóknem, co dało inny odcień (opowieść w tym filmiku, 25 min.) Prawdopodobnie ja również zostałam zdradzona przez naturę ;) Przecież wiał silny wiatr, roznosił pyłki, kurz (ponoć nawet piasek z Sahary!), a ponieważ suszyłam na płasko, tylko przód się zabarwił. 

 Uważajcie na suszenie w ogrodzie, na tarasie, na zewnątrz!!! 😱